"คายเจียงเซ่งอ๋อง" ศูนย์รวมจิตใจของตระกูลแซ่ตั๋นในตะกั่วป่า (ตอนที่2)

"ถึงแม้ผู้รวบรวมบทความนี้จะเป็นลูกหลานจีนที่ใช้แซ่หลิม แต่ส่วนหนึ่งทางฝ่ายมารดาเป็นคนแซ่ตั๋น มีบรรพชนเป็นชาวเมืองเจียงจิว มณฑลฮกเกี้ยน จึงร่วมสำนึกในคุณงามความดีของท่านตั๋นเส่งอ๋อง การรวบรวมบทความนี้จึงบันทึกไว้เพื่อเป็นการเผยแพร่คุณงามความดีของท่านสืบไป " 

#บรรพชนสร้างสรรค์ ลูกหลานสืบสาน

ในส่วนนี้เป็นประวัติของท่านตั๋นเส่งอ๋อง ที่ได้รวบรวมจาก http://www.pattaniamulet.com/ ซึ่งได้ปิดตัวลงไปแล้ว จึงขอนำเสนออีกครั้งเพื่อเป็นการระลึกถึงคุณงามความดีของท่านสืบไป

คายจางเซิ่งหวัง หรืออาจเรียกท่านว่า เซิ่งหวังกง (聖王公) หรือ เฉินเซิ่งหวัง (陳聖王) ซึ่งท่านก็คือ เฉินเอวี๋ยนกวาง 陳元光 (chén yuán guāng)นั่นเอง

เฉินเอวี๋ยนกวาง (ค.ศ. ๖๕๗ เดือน ๒ – ค.ศ. ๗๑๑) มีชื่อรองว่า ถิงจวี้ 廷炬(tíng jù ) สมญานามว่า หลงหู 龍湖(lóng hú) ดั้งเดิมท่านเป็นคนเมือง เหอตง 河東郡 (hé dōng jùn)ต่อมาท่านได้ย้ายเข้าไปเป็นประชาชนของเมืองจางโจ ว 漳州市(zhāng zhōu shì) ในมณฑลฝูเจี้ยน 福建(fú jiàn)

เมื่อท่านอายุเพียง ๑๓ ปี ท่านอยู่ในมณฑลฝูเจี้ยนได้เข้าร่วมกับบิดาชื่อ เฉินเจิ้ง 陳政 (chén zhèng) ร่วมออกรบด้วยกัน ซึ่งเป็นคำสั่งของผู้บังคับบัญชาของด่านกองทัพตอนใต้ ของประเทศจีน ซึ่งบิดาของท่านประจำการอยู่ที่ด่านนี้ ในสมัยจักรพรรดิถังเกาจง (唐高宗) ศักราชอี๋เฟิ่ง (儀鳳) ปีที่ ๒ (ค.ศ. ๖๗๗) เดือน ๔ ท่านเฉินเจิ้งได้ตายในระหว่างในการทำหน้าที่ช่วงที่อ อกรบ ต่อมาทำให้ท่านเฉินเอวี๋ยนกวาง ต้องมารับหน้าที่แทนบิดาของตนเอง โดยมีตำแหน่งเป็นทหารองครักษ์ฝ่ายซ้ายของตำหนักจักรพ รรดิ 玉鈴衛翊府左郎將(yù líng wèi yì fǔ zuǒ láng jiàng)ครั้นที่ท่านอยู่ในตำแหน่ง ท่านมีบทบาทมาก โดยได้ปราบพวกกบฏ และ อันธพาลทั้งหลายที่ก่อความไม่สงบในท้องถิ่นที่ท่านดู แลอยู่ อย่างเช่น ท่านได้ปราบพวกของเฉินเชียน 陳謙(chén qiān)ซึ่งอยู่ในมณฑล กว่างตง (廣東) โดยมีผู้นำ ๒ คนที่ชื่อ เหมียวจื้อเฉิง 苗自成 (miáo zì chéng)และ เหลยว่านซิง 雷萬興(léi wàn xīng) ก่อความไม่สงบสุข แต่ท่านก็ได้ปราบจนทำให้เกิดความสงบสุขเป็นที่เรียบร ้อยได้ เป็นผลให้ เวลาต่อมาทางตอนใต้ของมณฑลฝูเจี้ยนเกิดสันติสุขกันทั่วหน้า ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางจึงได้ถูกยกย่องให้เป็น เจิ้งอี้ต้ายฟู 正議大夫 (zhèng yì dài fu)และจักรพรรดิทรงมีคำสั่งแต่งตั้งให้ท่านเป็น ผู้บังคับบัญชารักษาด่านหลิ่งหนานสิงจวิน (嶺南行軍總管) ตั้งแต่บัดนั้น

ครั้นที่ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางได้อาศัยอยู่ที่เมืองจางโจว ท่านมีบทบาทในการรวมชนเผ่าต่างๆที่อาศัยอยู่ในเมือง ที่มีขนบธรรมเนียม วัฒนธรรม ประเพณี ที่หลากหลายแตกต่างกัน นำมารวมเป็นหนึ่งเดียวกันทั้งหมด เพื่อให้เกิดความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ท่านมีความเชื่อว่า การที่กองทัพทางทหารมีความเอื้อเฟื้อ ช่วยเหลือ กันอย่างเต็มที่ และมีการพัฒนากองทัพให้เข้มแข็งดียิ่งๆขึ้นไป จะมีส่วนช่วยให้ประชาชนมีความเป็นอยู่อย่างสงบสุข และยังเป็นผลให้ ผู้ปกครองและประชาชนในเมืองเฉวียนโจว 泉州市(quán zhōu shì) ในมณฑลฝูเจี้ยน และ เมืองเฉาโจว 潮州 市(cháo zhōu shì) ในมณฑลกวางตง ได้ร่วมกันแลกเปลี่ยน สนับสนุน เสริมกำลังทางทหาร เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ในการรักษาความสงบสุขทั้งสองเมือง

ในสมัยจักรพรรดิถังฉุยก่ง 唐垂拱 (táng chuí gǒng) ปีที่ ๒ (ค.ศ. ๖๘๖) พระนางอู่เจ๋อเทียน (บูเช็กเทียน) 武則天 (wǔ zé tiān) ได้ประกาศ ให้เมืองจางโจวได้ปกครองตนเอง และมีอำนาจเต็มทั้งหมดในการตัดสินใจด้วย รวมไปถึง หมู่บ้านจางผ่อ 漳浦(zhāng pǔ)ก็ได้ยกฐานะขึ้นให้เป็นเมืองเทียบเท่ากับเมืองจาง โจว และยังประกาศให้ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางได้เป็นผู้ปกครอง เมืองจางโจว โดยมีตำแหน่งเป็นจางโจวชื่อสื่อ 漳州刺史(zhāng zhōu cì shǐ) หรือเรียกว่า โจวฉาง 州長(zhōu cháng) และยังให้ท่านมีอำนาจในการปกครองเมืองจางผ่อ ควบคู่กันไปทั้งสองเมือง

หลังจากที่ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางทำบ้านเมืองให้สงบเรียบร้อยแล้ว ท่านยังสร้างป้อมปราการป้องกันศัตรูอีก ๓๖ ป้อม ทั่วทั้งในมณฑลฝูเจี้ยนและมณฑลกวางตง มีการพัฒนากองทัพ สร้างทางรถไฟเพิ่มหลายสาย รวมถึงการขยายอาณาเขตให้กว้างออกไปโดย ทิศเหนือ จด เมืองเฉวียนโจว 泉州市(quán zhōu shì) ทิศใต้ จด เมืองเฉาโจว 潮州 市(cháo zhōu shì) ทิศตะวันตก จด เมืองก้านโจว 贛州市(gàn zhōu shì) ทิศตะวันออก จด ช่องแคบในประเทศไต้หวั่น 臺灣海峽(tái wān hǎi xiá) และท่านยังได้มีการส่งเสริมให้มีการทำนา เพาะปลูก รวมไปถึงพัฒนาเทคนิคต่างๆในการผลิตผลผลิต และพัฒนาทางด้านเทคโนโลยีการผลิตพืชผลต่างๆ เช่น ข้าว, ปอ, อ้อย, กล้วย, ลิ้นจี่, ลำไย, และดอกไม้ต่างๆ

จากคุณงามความดีที่ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางที่ได้พัฒนาเมืองจางโจว และบริเวณใกล้เคียงให้เกิดความเจริญยิ่งๆขึ้นไป จึงได้รับการยกย่อง สรรเสริญ จากประชาชนโดยทั่วๆไป เมื่อถึงรัชสมัยจักรพรรดิถังเสวียนจง (唐玄宗) ได้ยกย่องสรรเสริญให้ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางเป็น เป้าเทาเว่ยต้าเจี้ยงจวิน 豹韜衛大將軍(bào tāo wèi dà jiàng jūn)และ หลินจางโหว 臨漳侯 (lín zhāng hóu)และ มี่จงอี้เหวินฮุ่ย 謐忠毅文惠 (mì zhōng yì wén huì)หลังจากนี้ท่านยังได้รับการยกย่องให้เป็น อิ่งชวนโหว 潁川侯 (yǐng chuān hóu)

ในสมัยจักรพรรดิซ่งฮุยจง 宋徽宗(sòng huī zōng)ได้ยกย่องสรรเสริญท่านเฉินเอวี๋ยนกวาง โดยสลักจารึกคุณงามความดีของท่านบนแผ่นป้าย ซึ่งตั้งอยู่ที่วัดเวยฮุ่ย 威惠廟(wēi huì miào)และในสมัยจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง 宋孝宗(sòng xiào zōng)ได้ยกย่องให้ท่านเป็น ลิ่งจู้ซุ่นอิ้งเจาเลี่ยกว่างจี้หวัง 靈著順應昭烈廣濟王(lìng zhù shùn yìng zhāo liè guǎng jì wáng)

ในสมัยราชวงศ์หมิง ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางได้รับการสรรเสริญยกย่องให้เป็น เจาเลี่ยโหว 昭烈侯(zhāo liè hóu )โดยเฉพาะชนชาวจีนในเมืองจางโจวได้ขนานนามยกย่องให้ท ่านคือ คายจางเซิ่งหวัง (開漳聖王)

ความมีชื่อเสียง และ ได้สร้างคุณาประการต่างๆ รวมถึงคุณงามความดีของท่าน ทำให้ชนชาวจีนมีความนับถือ และ เลื่อมใสท่านเป็นจำนวนมากยิ่งๆขึ้นไป โดยมีการก่อสร้างอารามเพื่อการกราบไหว้บูชาท่าน โดยทั้งมณฑลฝูเจี้ยน รวมถึงประเทศไต้หวัน มีอารามของท่านมากกว่า ๑๐๐ แห่ง โดยใช้ชื่อว่า เซิ่งหวังเมี่ยว 聖王廟(shèng wáng miào) เมื่อเวลาผ่านไป ผู้ปกครองในเมืองจางโจว ได้มีการตั้งชื่อถนนสายหลักในย่านตัวเมืองชื่อว่า เอวี๋ยนกวางเป่ยลู่ 元光北路(yuán guāng běi lù) และ เอวี๋ยนกวางหนานลู่ 元光南路(yuán guāng nán lù) เพื่อให้รำลึกถึงคุณงามความดีครั้นที่ท่านเฉินเอวี๋ยนกวางยังมีชีวิตอยู่ในอดีต (บทความโดยคุณไท้เฉวียน ๒๓ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๕๑ )